Roman

Wederom laat ik vaak afweten om mijn blog bij te houden. Het kost veel moeite om mij open te stellen naar de wereld al weet zij niet wie ik ben. Daarom heb ik naar lang nadenken over hoe ik dit oplos besloten een boek te schrijven. 'ja, wie niet?' 

Noem het therapeutisch verantwoord: een boek schrijven.

Al vanaf het begin der tijden dat ik alle 26 letters kan onderscheiden is dit een droom.

Na lang zoeken naar een geschikt onderwerp, hoofdpersoon en gebeurtenissen ben ik er zo ongeveer uit.

Ik ben gister begonnen met het uitschrijven van de hoofdpersoon en gebeurtenissen die ik in mijn boek wil omschrijven. De komende tijd zal ik iedere week een stuk proberen te plaatsen.

Allereerst

Allereerst excuses voor de lange wachttijd in de rij van mijn dagboek.

Het voelde raar om ergens aan te beginnen en anderen mee lastig te vallen. En zoals het een depressionist betaamt trok hij zich terug in het leven zoals het weer buiten nu doet vermoeden.
Reacties van anderen doen mij toch besluiten om het weer enigszins op te pakken, hopelijk wekelijks.

'Jammer dat je niets meer schrijft, maar ik hoop dat het goed met je gaat.' schrijft een lezer mij.
Hier gaat het toch in het hele proces wel een beetje om, zowel voor jezelf als voor de mensen om je heen.
Het is zo jammer dat het zo gaat zoals het gaat, dat je leven bepaald wordt door een depressie of door een angst. Maar zoals de opmerkingen 'kom op' en 'je moet er hard voor werken' mij richting de rails van de trein kunnen brengen kan het zinnetje van mijn lezer mij wegtrekken zoals mijn opa vroeger deed als ik te dicht bij het spoor stond.

Het is niet de eerste en zal niet de laatste keer zijn dat ik een tijd niets laat horen maar attendeer mij erop als u zich dat voor mij over hebt.

Bedankt lezer, het gaat jou ook goed

Maar wat heb je dan?

'Maar wat heb je dan?'

Als ik mijn opa en oma uitleg dat ik gestopt ben met mijn opleiding is dit de eerste vraag die zij me stellen. En wie stelt dit niet onmiddellijk als een normaal ogende jongeman verteld dat hij niet naar school kan omdat hij het niet meer trekt? Een gevoel van niet te plaatsen verdriet, janken om niets, pruil-lippen om al het slechte in de wereld; het zouden ongenuanceerde omschrijvingen kunnen zijn van wat het is dat ik heb. 'Het werd me allemaal teveel' geef ik vaak als antwoord. En aangezien ik de mensen die dit vragen enkel tegenkom in gemeenschappen vragen ze hierna niet door over 'hoe dat dan wel of niet precies zit'. ' Het werd me allemaal teveel ' a.k.a 'de oplossing' valt alleen door de mand op het moment dat ze mij vragen hoelang ik dan al niet naar school ga. 'Zo'n 4 jaar nu' zou het antwoord zijn maar dat zou enkel aanzetten tot een diepgaande ondervraging over 'hoe het dan wel of niet precies zit'. Hierom antwoord ik dus vaak dat ik een simpele MBO Marketing opleiding aan het doen was maar er nu een jaartje uit ben gestapt.

Je zou denken dat ik nu een stuk verder ben met mijn diagnose en begrijp waarom ik huil als er een blaadje zijn boom verlaat maar niet op mijn geplande stoeptegel landt. Met mijn diagnose ben ik echter nog niet veel opgeschoten, met de manier van omgaan wel wat. Misschien valt mijn manier van omgaan simpelste en wederom mee ongenuanceerd te omschrijven als een oudere man en zijn flaporen. Wanneer de oudere man nog een jongeman was en zijn koorballenlange haar over zijn flappen kon laten hangen viel er mee te leven. Daarna begon het koorballenlange haar langzaam aan te veranderen in een bankierskalend hoofd met enkel wat zij- en achterhaar en werden de oren zichtbaar. Vanaf dat moment moet je er toch mee leren te leven of ze laten opereren maar om nu al aan elektroshock therapie te moeten denken gaat mij te ver.

met een klein voorwoord

Voorwoord:

Ik beschouw 'Dr. Pressionist' als mijn dagboek, een open dagboek.
Ik verwacht van mezelf geen humoristische James Worthy tafarelen, of puberale midlife-crisis onthullende Kluun teksten. Ik schrijf dit voor mij, zoals James ooit voor Polly schreef. Enkel en alleen omdat we allen iets willen van iemand anders, Kluun een kut, James een kut en noem mij dan maar een lul.

Met een klein voorwoord

De plotselinge realisatie van 'het nut van het leven' die ik had op het voetbalveld veroorzaakte een kettingreactie, als domino steentjes stak de ene gedachten de andere aan en stootte de ene traan de andere naar buiten. De klachten begonnen pas invloed op mijn leven te hebben toen ik 12 jaar was. Ik wilde niet meer naar school, zoals ieder ander kind hoor ik mezelf denken. Maar ík wilde echt niet meer naar school. Op school hadden mensen hippe rugtassen, hippe spijkerbroeken en andere hippe dingen waarmee zij hun innerlijk verborgen hielden, hun pijn waarvan ik zeker ben dat iedereen dat heeft. Misschien is het lullig om de kinderen daar de schuld van te geven wetende dat ouders op die leeftijd vaak nog de kleren klaar leggen op bed. 

Ik begon met net te doen of ik lichamelijk ziek was, mijn wekker om vier uur zetten om op de wc te gaan zitten tot je moeder komt vragen of het wel goed gaat. 'Nee, ik heb last van mijn maag', 'Nee, ik moet overgeven maar het komt er niet uit' waren dan meestal mijn antwoorden. Wanneer je gemiddeld zo'n 2 dagen per week mist op school word je natuurlijk met je ouders uitgenodigd voor een gesprek op school. in één schooljaar tijd heb ik meerdere gesprekken gehad met coördinatoren, schoolpsychologen en zelfs met de directeur, maar niemand die ook maar door heeft gehad hoe ik me voelde. Vanaf het moment dat ik voor zo ongeveer alle vakken gemiddeld een 3 stond werd er hulp van een echte professional ingeschakeld. 

'Mevrouw van Belen, aangenaam' zei de vrouw waarmee ik mijn eerste psychologische ervaring had. Of het pijn deed, de eerste keer? Nee, we begonnen rustig, ze had ervaring aan haar boekenkast te zien. De eerste keer werden er honderden vragen naar mijn kop geslingerd met meer variëteit dan dat Jeroen Pauw vrouwen  heeft gehad. Van de vraag 'hoe mijn moeder was bevallen van mij' tot 'hoe gaat het nu met je?', en alles daar tussen in. Zonder enig besef dat ik in de komende jaren een doolhof van psychologen, psychiaters zou bewandelen gaf ik overal een eerlijk antwoord op.

Morgen over mijn eerste gesprekken en eerste diagnose

Eerste teken

Het was een zwarte dag, de druppels druilde langs de beslagen ramen en mijn schoenen werden vochtig van de laaghangende mist die dag; zo zou ik graag mijn eerste dag van depressie hebben omschreven, zodat u enig begrip gaat kunnen opbrengen.

Het was echter 21 graden warm en ik stond in mijn blauwe tenue op een voetbalveld in Amsterdam. Van het ene op het andere moment gingen mijn gedacht van de bal naar een filosofische inzinking; 'Waarom sta ik hier?', 'Wat is het nut van met 22 man achter een bal aanrennen?', 'Waarom besta ik eigenlijk'? Ik was 9 jaar oud. Deze gedachten van een normaliter een weduwnaar met minstens 67 levensjaren, geven mij op dit moment een gevoel van macht maar daarover later. Op dat moment beangstigde het me en gaf het me een gevoel van onmacht, ik fakete een enkelblessure en verliet het veld. 

In de auto naar huis vroeg ik mijn vader over mijn eerder bedachte vragen maar merkte aan zijn antwoorden onmiddellijk dat dit soort diepe gedachten van zijn kant afkwamen. 'Ach joh, daar moet jij je niet mee bezighouden' was zijn exacte antwoord. Vragen stel je normaal om wijzer te woorden door de te krijgen antwoorden, vragen waar je geen antwoorden op krijgt gaan aan je knagen. Deze vragen knagen al sinds mijn 9e aan me, en beginnen me langzamerhand op te vreten. Ik keek mijn vader aan via de achteruitkijkspiegel, fakete vermoeidheid en sloot mijn ogen.

Dr. Pressionist

Dr. Pressionist

Lieve lezer wil ik jou of u graag noemen, ik noem u geachte lezer.

Ik stel mijzelf hierbij voor als Dr. Pressionist, dit simpelweg omdat De Pressionist al in gebruik was als naam en ik graag het woord Depressionisme wil introduceren. Een benaming voor de tijd waarin we leven, zoals we in eerdere eeuwen al andere -ssionismes hebben meegemaakt

Als er al enkele reacties ontstaan op mijn zogenoemde blogposts zullen er velen onaardig, gemeen en negatief zijn. Dit enkel en alleen al om het feit dat ik een 'uitkeringstrekker' ben en 'alleen maar op mn luie reet zit en niet werk'. 'Als je echt wilt werken, kan je toch werken!' hoor ik gister nog een paardenstaart-meisje en een oorbellen-jongen zeggen op NED3 (Bestemming Onbekend)  voordat ze ook maar iets wisten over de erbarmelijke omstandigheden in Tent City, New York. Even van mijn te bewandelen pad af maar Tent City is een tentenkamp in New York, ja New York die van Times Square en The Empire State Building. Hier leven duizenden mensen die hun huis uitgeschopt zijn vanwege de crisis en niets meer hebben dan een tent.

Waar mijn blog echter over gaat is mijn eigen leven, mijn eigen ontmoeting met het depressionisme. Dat ik De Pressionist moest veranderen in Dr. Pressionist komt niet geheel ongelegen aangezien ik in mijn 20 levensjaren meer Depressie Dokters heb gezien dan zijzelf patiënten. Deze kleine introductie zal morgen gevolgd worden door een kleine biografie over mij en een instart van een wereld waar ik u mee in wil nemen. Alvast bedankt lieve lezer, bedankt voor je aandacht in deze tijd.

P.S. de oorbellen-jongen jankte alsof hij het leven niet meer zag zitten nadat hij het tentenkamp in New York had beleefd.